Mien Moderspraak
Mien Moderspraak, wa klingst du schöön!
Wa büst du mi vertruut!
Weer ok mien Hart as Stahl un Steen,
de dreevst den Stolt herut.
Du böögst mien stiewe Nack so licht
as Moder mit ehrn Arm,
du fichelst mi um`t Angesicht,
un still is alle Larm.
Ik föhl mi as en lüttjet Kind,
de ganze Welt is weg.
Du pust mi as en Vörjahrswind
de kranke Bost torecht.
Mien Obbe foolt mi noch den Hann`n
un seggt to mi: Nu beed!
Un \"Vadder unser\" fang ik an,
as ik wull föher deed.
Un föhl so deep: dat war verstahn,
so sprickt dat Hart sik ut.
Un Rauh vun`n Himmel weiht mi an,
un allns is wedder guut!
Mien Moderspraak, so slicht un recht,
du ole, frame Reed!
Wenn bloot en Mund \"mien Vader\" seggt, so klingt mi`t as en Beed!
So herrlich klingt mi keen Musik
un singt keen Nachtigal;
mi loopt je gliek in Ogenblick
de hellen Traan hendal.
*Klaus Groth* --> Weitere Werke von ihm - siehe Klick